12 juni
In het motel waar we deze nacht terechtkwamen werd ’s morgens een ontbijt aangeboden. En daar waren we heel blij om, want op de vlucht van Honolulu naar L.A. (bijna 7 uur vliegen) kregen we geen eten. En dit wisten we niet op voorhand, dus aten we ’s morgens met plezier donuts en wafeltjes.
En daarna werd het uitzoeken…. Zouden we het openbaar vervoer gebruiken of onmiddellijk een auto huren? Het werd het laatste aangezien we met 4 personen toch ook al snel een heel budget nodig hebben voor het openbaar vervoer. We gingen dus naar Hertz, waar alles heel vlot ging en we even later een splinternieuwe Pontiac G6 GT toegewezen kregen. We hopen maar dat we geen krasjes gaan maken.
Onze vrijheid lag voor ons en we reden de weg op, richting San Diego. Want Gene, die we leerden kennen in Hawaii, keek er heel erg naar uit om ons in zijn appartement te ontvangen en het weerzien was dan ook heel plezant. ’s Avonds nam hij ons mee om samen mexicaans te gaan eten (we zitten hier vrij dicht bij Mexico) en toen het bedtijd werd, stond hij erop dat wij in zijn kamer sliepen en hij de zetel als bed zou gebruiken. Als dat geen vriendelijke Amerikaan is!
13 juni
Gene ging heel vroeg uit werken, en zo kregen wij zijn appartement voor ons alleen. We gingen natuurlijk ook wel naar het strand dat hier vlakbij is, maar Gretel en Sebastian hielden het niet lang uit om in de oceaan te spelen, want het water was heel erg koud.
’s Middags aten we een broodje met kaas en toen Gerrit eens in de koelkast wou kijken of Gene een potje mosterd had, vond hij er geen potje, maar een pot: 1 gallon of bijna 4 liter! Tja, we zien hier wel veel in het groot. Dit is Amerika: big, bigger, biggest!
Zo zien we ook veel jeeps op stelten, met een opstapje zodat ze er nog ingeraken.
Na de middag gingen we wandelen langs het strand in La Jolla, waar we eekhoorntjes zagen en … heel wat zeehonden die lekker lagen te zonnen op het strand en op de rotsen. Heel mooi om te zien.
En ’s avonds zorgden wij dan voor het eten en bestudeerden we de kaarten waarbij Gene ons heel wat tips gaf over plaatsen die we willen bezoeken.
14 juni
Vandaag deden we het rustig aan. Sebastian toonde zich immers heel moe. We werkten wat op de computer, wandelden rond in Carlsbad, gingen naar de Disneystore en kochten onze picknick voor de volgende dag, want dit zou een bijzondere dag worden voor Gretel en Sebastian.
15 juni
De dag waar onze kindjes lang naar uitgekeken hadden. De dag waarop we naar Disneyland gingen. En zij hebben er vollop van genoten. De hele dag gingen we van de ene attractie naar de andere, volgden het verhaal van Alladin, aten bevroren limonade, keken naar de parade en de vrolijke muzikanten en genoten we van alles wat we te zien kregen. Gretel en Sebastian vonden het een superdag!
16 juni
Gene was onze gids in San Diego. We bezochten de oude stad, waar gebouwen uit de periode tussen 1821 en 1872 bewaard gebleven zijn. Het is nu een druk bezochte toeristische plaats waar je heel wat mexicaanse spullen vindt en muzikanten brachten ons onmiddellijk in een mexicaanse sfeer.
Ook Balbao Park is een prachtige plaats om even rond te wandelen. In het verleden werd deze plaats immers gekozen voor de Panama-California Exposition die doorging in 1915-1916. En dus werden er prachtige gebouwen opgetrokken die weergaven hoe San Diego vooral bewoond werd door Mexicanen die de grens overstaken. Vandaag de dag doen deze gebouwen dienst als musea. Maar niet alleen de gebouwen zijn mooi, ook de vele cactussen zijn er prachtig om te zien. En Gene vertelde ons hoe de Mexicanen sommige delen van de cactus gebruiken als voedsel. Ik wist niet dat cactussen gegeten werden!
18 juni
Terwijl we van San Diego naar Las Vegas reden, zagen we hoe snel het landschap veranderde in een dorre woestijn, met kleine struikjes. De snelweg had nog steeds 5 rijvakken aan elke kant, maar voor de rest was er niet veel te zien. Het was zelfs moeilijk om een rustplaats met een toilet te vinden, om de rit van 5 uur toch eens te breken. Maar eens in Las Vegas bevonden we ons in een levende stad, met vele grote hotels die hun best doen om klanten te lokken. Je kan je er in Parijs wanen, in Venetië, in Rome, in Luxor enzovoort. Wij hadden op het internet een prima aanbod gevonden van hotel Excalibur, dat zich richt naar ridders en prinsessen en ons van harte welkom wou heten in het kasteel. Dat was iets voor ons en dus gingen we in de lange check-in-rij staan om een eigen kamer te kunnen betreden in het kasteel. Gretel en Sebastian waren in hun nopjes. Daarna wandelden we even langs de Strip (de hoofdstraat in Las Vegas), waar gokkers heel wat geld kunnen uitgeven en waar ook heel wat meisjes aangeboden worden. We keken naar de dansende fonteinen bij het Cesar-hotel en wandelden ook even rond in het prachtige Venetië-hotel. Op weg naar onze kamer in de Excalibur wandelden we met Gretel en Sebastian langs de speelautomaten, de roulette-tafels enzovoort. Maar zij mochten er niet blijven stilstaan om even te kijken. Dit is verboden terrein voor kinderen.
19 juni
Deze morgen mochten we naar het ronde-tafel-buffet waar we naar hartelust mochten eten en dit deden we dan ook. Het was nog maar 7 uur, maar de gokkers waren er toch al. Hier wordt 24/24 gegokt, elke dag van de week. Briefjes van 100 dollar gaan hier gemakkelijk van hand naar hand. Wij bekeken het nuchter en besloten onze reis verder te zetten naar Hoover Dam, waar de Colorado River gebruikt wordt om electriciteit te maken. Het was enorm! Niet alleen de dam, maar ook het woeste, woeste landschap er rond, maakte indruk. Daarna reden we met onze wagen door Arizona, op weg naar Williams, en bleven met verbazing kijken naar de ruige rotsen en bergen langs de weg.
20 juni
De GRAND CANYON !
Een wonder in de natuur! Echt prachtig! We maakten een wandeling langs de zuidkant en bleven met verwondering kijken naar dat eigenaardige landschap (De indianenstam die hier vroeger leefde droeg de naam “Omgekeerde Berg”). We zagen de Colorado-rivier in de diepte, eekhoorntjes langs de rand en een hert dat de weg overstak. En toen we verder reden naar Desert View en Page, kregen we alleen nog meer te zien. Het was 5 uur rijden naar Kanab in Utah, waar we zouden overnachten, maar de rit verveelde niet. Af en toe konden we even stoppen bij een mooie plaats. En langs de weg boden Navajo-Indianen hun dromenvangers en andere souvenirs aan. Geen tenten hier, maar wel rechthoekige, ronde of 8-hoekige huisjes waar nu in geleefd wordt. En paarden vind je hier natuurlijk ook.
Aangekomen in Kanab, leek het alsof we in een cowboyfilm terechtgekomen waren, maar Gretel en Sebastian hadden meer zin om in het zwembad te springen bij het motel. Het was hier immers ook weer heel erg warm.
21 juni
Het Coral Pink Sanddunes State Park was onze eerste stop vandaag. En inderdaad, het zand had een mooie rood-gouden kleur en Gretel en Sebastian renden enthousiast de duinen op en af. Sommige waren heel hoog en maakten zelfs geluid als je je naar beneden liet glijden. Het was er prachtig!
Na een korte wandeling vervolgden we onze tocht naar Bryce Canyon. Het werd weer een mooie rit door een prachtig landschap en ook de Red Canyon, waar we door reden, was prachtig om te zien. We maakten dan ook regelmatig een stop om even een foto te nemen en van het uitzicht te genieten.
Maar Bryce Canyon werd een nog grotere verrassing: Zandsteen en kalksteen zorgen hier voor een wonderbaarljk landschap met vreemde hoge rotsen en natuurlijke bruggen (Sebastian vond dat het bij Bryce Point wel een beetje leek op het terracottaleger dat we in China gezien hadden). En er rond zagen we bomen, bomen, bomen en nog meer rotsen. Eindeloos leek het!
Bij Rainbow Point maakten we een kleine wandeling en keerden daarna met de auto terug om bij enkele “viewpoints” nog even halt te houden.
Dit was “wandelen op zijn Amerikaans”.
En met onze huurwagen reden we graag, dus vervolgden we opnieuw onze weg naar het volgende Nationale Park: Zion!
(Ja, onze Parkpas werd goed gebruikt.)
De rotsen lieten zich weer anders zien. Geen uitgesneden hoge rotsen of bruggen hier, wel enorm grote rotswanden met lijnen, lijnen en lijnen. De ene keer golvend, de andere keer recht of met hoeken… we hadden weer ogen te kort. Maar het werd al avond, dus zochten we een motel in Springdale en besloten hier morgen nog eens terug te komen. En we hadden het geluk een kamer te krijgen met een prachtig uitzicht op die mooie natuur.
22 juni
In Zion Natonal Park wandelden we even naar de Emerald Pools en gingen we met cowboys op weg. D.w.z. dat we gingen paardrijden. Sebastian reed vooraan en voelde zich al snel een echte cowboy. En Gretel werd een cowgirl genoemd en genoot enorm van de rit door de mooie natuur hier.
Daarna reden we weer heel lang met de wagen. Deze keer legden we een heel stuk op de snelweg af, maar eens in DEATH VALLEY NAT. PARK kregen we opnieuw een speciaal landschap te zien. We reden een berg op tot 5000 voet hoog waarna we even later afdaalden in een vallei die 150 voet onder zeeniveau lag. En we kregen het gevoel ergens op de maan beland te zijn. Maar toen we even uitstapten om eens van het uitzicht te genieten, overviel ons een hitte. Het was er 123 graden F. (of zo’n 50 °C). Dus bleven we niet lang buiten en reden we -met de airco aan- door de vallei verder. En het werd een leuke rit met bijna geen verkeer, prima bochten en plezante dipjes en dat in een immens landschap, waar we, aan de rand van het park, ook nog eens speciale cactusbomen zagen.
23 juni
In Lone Pine namen we de afslag naar Mt. Whitney Portal. We hadden geslapen op zo’n 5000 voet hoogte, maar vandaag deden we er nog wat bij, want we stegen naar zo’n 9000 voet (en dat voelden we in onze oren). Bij Mt. Whitney Portal vonden we een mooie picknickplaats bij een meertje. Maar wij besloten de auto te parkeren en toch nog even wat hoger gaan. We volgden een deel van de Mount Whitney Trail (die naar de besneeuwde bergtop ging op 14000 voet) en deden de klim naar het Lone Pine Lake. Het kostte ons 2 uur om boven te geraken, maar het was de moeite waard! Wat een zalige, rustige plaats om te picknicken! De weense worstjes tussen onze boterham smaakten. Maar het heldere water was er ijskoud!
Op de terugweg reden we ook even langs de Movie Road, waar reeds verschillende cowboyfilms werden opgenomen en aten we een ijsje voor we naar Mammoth Lakes doorreden.
24 juni
Normaal gezien zouden we vandaag de (ski)lift nemen naar de besneeuwde bergtop van Mammoth Mountain. Maar het werd ons afgeraden: veel sneeuw was er dit jaar niet en het weer was allesbehalve goed (heel veel wind). Dus besloten we, met de verplichte shuttlesbus, naar Devils Postpiles te gaan. En ja, daar konden we prima wandelen en kregen we weer een eigenaardig stukje natuur te zien: lange, rechte rotsen, netjes in rijen naast elkaar.
We zagen er vele dennen en reuzendenappels, een mooi riviertje en een enorme waterval, maar ook een doods landschap met dode bomen en heel stoffige wandelpaden.
In de late namiddag speelden Gretel en Sebastian nog in het zwembad bij het motel, deden we de was en werkten we aan ons dagboek. Wat vlogen die uurtjes weer voorbij!
25 juni
Elke dag wat anders… Dit is Amerika! Vandaag stond Yosemite National Park op onze agenda en daar zagen we toch nog heel wat sneeuw op de bergtoppen liggen. Er waren ook weer mooie riviertjes en we maakten er een wandelingetje in de mooie natuur. Als we hier in de buurt zouden wonen, zouden we hier wel komen kamperen voor enkele dagen. Maar wij hadden reeds een motel geboekt in Carson City en reden na de middag dan ook weer een eindje noordwaarts.
Maar eerst brachten we nog een bezoekje aan Virginia City, een oud cowboystadje waar vroeger heel wat goud gevonden werd. Hier bevond zich de “Suicide Table”, een pokertafel waar heel wat geld verspeeld werd, vaak met dramatische gevolgen. En Gretel en Sebastian vonden het leuk om een kijkje te nemen in het “Gambling Museum”, waar verschillende oude speelautomaten tentoongesteld waren en zij de kans kregen enkele spelletjes eens uit te proberen.
En ook ons motel in Carson City bleek een casino te hebben. We werden er heel hartelijk ontvangen, kregen een kortingsbon voor het restaurant, een gratis drankje in het casino en een beginkapitaal om de speelautomaten eens uit te proberen, En bovendien was het het goedkoopste motel dat we reeds hadden. We aten er heerlijk “meatloaf” in het restaurant (en kregen de overschot mee in een “box-to-go”), gingen een gin tonic drinken en gebruikten het beginkapitaal om één van de speelautomaten muntjes te laten spuwen. 180 muntjes van 5 cent kregen we. Leuk hé!
26 juni
In Lake Tahoe konden ze het water uit het grote meer goed gebruiken, want hier heerste sinds enkele dagen een enorme bosbrand. We zagen blushelicopters heen en weer vliegen, brandweermannen in actie en de pers die verslag wou maken. Heel wat mensen werden reeds geëvacueerd uit hun huizen, maar de weg die wij wilden nemen, was toch weer open. En dus konden wij doorrijden naar Pollock Pines, waar eigenlijk niet echt veel te beleven viel.
27 juni
Sacramento werd de stopplaats voor vandaag en we maakten er een mooie wandeling door de stad. Na de middag reden we vervolgens langs Vacaville, waar een groot outletcentrum onze aandacht trok en we gingen winkelen. Gretel en Sebastian konden immers wel nieuwe sportschoenen gebruiken. En voor mezelf vond ik er een lederen jasje voor amper 30 dollar.
28 juni
Met de AAA-kaart, konden we in de AAA-kantoren reeds prima wegenkaarten krijgen en ook voor San Francisco bestond er een toeristische kaart met een volledig beschreven route langs verschillende bezienswaardigheden in de grote stad. En na het boeken van een motel waren we weg! We zagen de beroemde “cable cars”; het nagebouwde witte huis of de City Hall; Chinatown, Fishermans Warf; het Alcatraz-eiland; de Golden Gate bridge; vele pastelkleurige, verzorgde huizen die er heel duur uitzagen enzovoort. En we reden langs de beroemde Lombardstraat, waar we zigzaggend tussen de bloemen, de steile helling naar beneden namen.
We bezochten ook de mensen van wie we de camper kochten in Australië en gingen met hen wandelen tussen de Redswoods, de grote, stevige bomen die je hier langs de kust vindt. Ook wezen ze ons op de “bananaslugs” , de slijmerige, gele diertjes die we hier in het bos zagen en er een beetje uitzagen als lange, gele naaktslakken.
En ’s avonds aten we er fish-taco’s met koriander, sla, rode bonen en salsa (met mayonaise). We werden weer verwend.
29 juni
’s Morgens rondwandelen in Downtown San Francisco vonden wij niet echt gezellig. We bevonden ons immers tussen de vele daklozen en de dealers van de stad hielden hier niets verborgen. Dus stapten we maar een Westfield Shoppingcenter binnen en besloten we, op uitdrukkelijke en herhaaldelijke aanvraag van onze zoon, een studieboek te kopen. Hij wou zich immers verdiepen in de drakonologie!
En Gretel wou zo graag nog eens een mooi verhaal lezen over een eenhoorn. Dus kochten we de boekjes en zetten we onze reis verder, met heel stille kindjes op de achterbank, verdiept in hun nieuw boek.
In de late namiddag kwamen we aan in Santa Cruz, waar we, langs het strand, in een plezant pretpark terechtkwamen. Je kon er vrij rondwandelen en hoefde pas te betalen als je ergens op wou. Kermissfeer dus!
’s Avonds legde Sebastian dan zijn eed af als student Drakonologie en maakte hij zijn huiswerk over de voedselketen. En ook Gretel bleef maar lezen.
30 juni
In Monterey volgden we de “17 mile scenic drive” die ons langs mooie plaatsjes leidde. Maar nog leuker was de wandeling in het Point Lobos State Reserve. Daar kronkelden de wandelwegen tussen de cypressen en langs de steile kliffen naast de oceaan. We zagen er vele bloeiende bloempen, zwarte pelikanen en opnieuw zeehonden, zeeleeuwen en zeeotters. Bij een informatiestandje wezen ze ons op de oortjes die je ziet bij zeeleeuwen (en niet bij de zeehonden) en mochten we zelfs even voelen aan de vacht van deze dieren. We wisten niet dat de vacht van een zeeotter zo anders en zo zacht was.
’s Avonds reden we het binnenland in naar King City (waar een goedkoop motel was). Het zou geen lange rit worden, maar het werd wel een lastige rit want de weg kronkelde langs de bergen, op en neer. In Greenfield werd het gelukkig beter en reden we tussen de vele groene velden door. Vooral druiven zagen we met hopen.
1 juli
Een lange rit door de bergen bracht ons in Sequoia National Park en wat we daar te zien kregen, was reuze! De bomen in het Giant Forest zijn enorm groot en vooral ook heel DIK! De General Sherman Tree is de bekendste hier. Hij is ongeveer 2200 jaar oud en is de grootste levende boom op aarde (275 voet hoog). De omtrek van de stam is 31 meter, mensen lijken er niets bij. En dan te bedenken dat zo’n boom groeit uit een klein denappeltje met zaden als havermoutvlokken. Toch zagen we op onze wandeling door het Giant Forest ook reuze-denappels, maar die waren afkomstig van de Sugar Pine die daar eveneens groeit. We zagen er ook een hert in het wild en op onze terugweg (met de auto) zagen we een zwarte beer! Mooi om die ook eens in het wild gezien te hebben, maar jammer dat hij zo snel weer de bosjes in ging.
2 juli
In Bakersfield bezochten we een kleine dierentuin met plaatselijke dieren en daar zagen we naast de zwarte beer (die hier bruin was) ook de coyote, herten, wasbeertjes en heel wat slangen en roofvogels. Het was echter weer heel warm weer. Gretel en Sebastian waren dan ook blij dat ze in het motel even van het zwembad konden genieten
3 juli
Na een paar uurtjes rijden, arriveerden we in L.A. waar Hollywood onze eerste stop werd. En we wandelden er in de Hollywood Boulevard waar we de “walk of fame” vonden. Vele, vele sterren sieren er het voetpad en je vindt er ook verschillende musea, maar eigenlijk stelt het voor de rest niet zoveel voor.
Daarna reden we langs Beverly Hills naar het strand bij Santa Monica, waar we op de pier opnieuw een soort pretpark vonden. We wandelden er even rond en lieten Gretel en Sebastian ook een ritje maken op de roetsjbaan, want alleen kijken naar al die leuke dingen, vonden zij toch wel moeilijk. Nadien sloten we de dag nog af met een picknick op het strand bij Long Beach en reden naar onze slaapplaats.
4 juli
Feest in Amerika! En dat wou Gene graag samen met ons vieren. Dus gingen we met hem bij zijn vrienden waar we barbecue aten en Gretel en Sebastian in het zwembad en met de hondjes konden spelen. ’s Avonds wandelden we dan langs het strand waar het ene vuurwerk na het andere afgeschoten werd. Sebastian voelde zich er echter niet zo veilig, want regelmatig moesten we opletten om niet op de vuurwerkstokjes te stappen. En toen zei hij “Het zijn die jonge gasten, hé, die denken dat dat niet gevaarlijk is.”
5 juli- 10 juli
We logeerden weer een aantal dagen bij Gene. Goed om weer wat tot rust te komen, onze dagboeken aan te vullen en na te denken over de komende cinemavoorstelling.
Gene genoot van ons gezelschap, terwijl ik zijn keuken een poetsbeurt gaf en Gerrit zijn computer weer in orde bracht.
We gingen ook naar het strand, gingen aardbeien plukken en vulden een doos met materiaal om naar huis te sturen.
Op zondag gingen we met vrienden van Gene, die een boot hebben, naar een prachtig meer. We moesten er heel vroeg zijn, want er werden slechts 100 boten toegelaten op het meer, dus vertrokken we reeds om 5 uur ’s morgens. Maar het vroege opstaan was het meer dan waard, want het werd een fantastische dag. Gretel en Sebastian leerden er waterskiën en ook Gerrit en ik genoten van een dagje op het water. Het was zalig!
Een parel in onze herinneringen
18 years ago
